Mijn naam is Samantha Abigail la Grange, en ik deel mijn leven met mijn lieve man Lars. Samen zijn we de trotse ouders van onze prachtige dochter, Luna Rose Everley. Luna Rose is onze ‘miracle baby,’ een klein wonder dat een lange en uitdagende reis vertegenwoordigt.

Toen ik op bijna vijftienjarige leeftijd naar het ziekenhuis ging vanwege hevige en onregelmatige menstruatiecyclus, kreeg ik te horen dat ik niet te lang moest wachten met kinderen krijgen, omdat dit nogal een complex proces voor mij kon gaan zijn. Dit nieuws raakte me diep, want ik had altijd van gedroomd jong moeder te worden.

Toen ik zeventien was, kreeg ik eindelijk de diagnose van PCOS (Polycysteus ovarium syndroom). De medische oplossing was simpel: “start maar met de pil en kom maar terug zodra je zwanger wilt worden.” Dit antwoord was voor mij niet voldoende. Ik wilde niet wachten, zonder te weten of zwanger worden überhaupt mogelijk zou zijn.

Ik begon mijn reis door de medische molen, beginnend met hormonale tabletten, gevolgd door hormonale injecties. Hoewel deze behandelingen enkele eisprongen creëerden, bleef een zwangerschap uit. Na enkele frustrerende pogingen en talloze emotionele ups en downs, kreeg ik te horen dat IVF (In Vitro Fertilisatie) waarschijnlijk onze beste kans was.

Tijdens mijn allereerste IVF-poging werd ik geconfronteerd met de angsten en verwachtingen die deze procedure met zich meebrengt. Ondanks de zorgen viel de pijn van de procedure mee, en mijn vastberadenheid om moeder te worden bleef onverminderd sterk.

De punctie leverde 22 prachtige eitjes op, maar helaas bleek slechts één embryo van goede kwaliteit voor een terugplaatsing. Ik had mezelf voorbereid op het mogelijke resultaat, maar de teleurstelling van een negatieve zwangerschapstest was nog altijd diep. Dit was slechts het begin van een lange reis vol ups en downs.